Alkoholizm – czynniki ryzyka, fazy, metody leczenia

Alkohol jest obecnie jedną z najpopularniejszych używek.

Alkoholizm

Każdy napój alkoholowy zawiera pewną ilość alkoholu etylowego. Alkohol etylowy jest silną trucizną neuroparalityczną, która zaburza funkcjonowanie układu nerwowego człowieka i powoduje nieodwracalne uszkodzenia wszystkich grup narządów wewnętrznych konsumentów.

Alkoholizm to choroba psychiczna oznaczająca nadmierne spożycie alkoholu. W wyniku ciągłego odurzenia zdrowie znacznie się pogarsza, jego zdolność do pracy i wartości moralne maleją. Gdy nie ma alkoholu, alkoholik cierpi i aby złagodzić swoje cierpienie, nieustannie musi spożywać alkohol. Alkoholizm jest nie do pogodzenia ze zdrowym stylem życia. Oprócz marskości, osoby intensywnie pijące cierpią na przewlekłe choroby wątroby i alkoholowe zapalenie wątroby. Przewlekłe nadużywanie alkoholu może prowadzić do niedożywienia. Przewlekli alkoholicy nie jedzą wystarczającej ilości jedzenia ze względu na wysoką zawartość kalorii w alkoholu. Ponadto duża ilość alkoholu utrudnia lub całkowicie zatrzymuje trawienie pokarmu, gdyż alkohol ogranicza wydzielanie enzymów trawiennych z trzustki.

Oznaki i objawy alkoholizmu

Główną i fundamentalną różnicą między zdrową osobą cierpiącą na alkoholizm jest uzależnienie, najpierw – psychiczne, a potem – fizyczne.

Zewnętrzne oznaki alkoholizmu:

• wzrost progu odrzucenia alkoholu, brak wymiotów podczas przyjmowania dużych dawek alkoholu;
• zwiększona tolerancja na alkohol etylowy;
• obecność objawów odstawienia (innymi słowy kaca); Alkoholicy w najbardziej zaawansowanych stadiach praktycznie nie wychodzą ze stanu odurzenia. Bardzo często alkoholizm prowadzi do rozwoju onkologii przewodu pokarmowego, marskości lub raka wątroby oraz chorób układu krążenia (często prowadzących do śmierci).

Leczenie

Pomimo trudnej patogenezy choroby i jej niedostrzegalnego progresji do ciężkich stadiów, istnieją metody leczenia. Terapia awersyjna – pomaga nawet w przypadkach, gdy alkoholik nie chce przyznać się do choroby, nie zgadza się na dobrowolne leczenie. Istnieją całe listy leków, które wywołują niechęć do alkoholu. Spośród nich można wyróżnić disulfiram – jest nieszkodliwy dla osób niepijących, jednak zmieszany z alkoholem powoduje objawy, choć nieszkodliwe, ale potwornie nieprzyjemne dla pijącego.

Terapia psychologiczna – jej realizacja jest możliwa tylko wtedy, gdy alkoholik przyznaje się do alkoholizmu i chce się go pozbyć. Praktyka pokazuje wysoką skuteczność metod współczesnego oddziaływania psychologicznego: 80% pacjentów poddawanych psychoterapii zaczyna uświadamiać sobie szkodliwość etanolu. Nawroty alkoholizmu po dokładnej terapii psychologicznej są niezwykle rzadkie.

Odtruwanie organizmu – zgodnie z metodologią, metoda przypomina zestaw środków medycznych na ciężkie zatrucia pokarmowe lub lekowe. Celem jest uchronienie pacjenta przed szkodliwym działaniem produktów rozkładu alkoholu we krwi i przewodzie pokarmowym, oczyszczenie wątroby oraz usunięcie produktów przemiany materii z organizmu pacjenta. Metoda jest dobra do pozbycia się fizycznego uzależnienia pacjenta od napojów alkoholowych, ale nie tłumi chęci picia.

Usuwanie toksyn nie leczy uzależnienia. Po złagodzeniu stanu fizjologicznego pacjenta – konieczne jest przezwyciężenie jego psychicznego głodu alkoholu. Zadanie to rozwiązują programy rehabilitacji ambulatoryjnej lub stacjonarnej, realizowane w specjalistycznych ośrodkach lub klinikach odwykowych. Skuteczność leczenia stacjonarnego i ambulatoryjnego jest prawie taka sama i zależy od wybranego programu, spośród których z reguły najlepiej przejawia się podejście poznawczo-behawioralne w połączeniu ze wspomaganiem lekowym. Pacjent otrzymuje wsparcie psychoterapeutyczne, przeprowadzana jest korekta lekowa zaburzeń resztkowych, a także pracuje się z bliskimi nad poprawą relacji wewnątrzrodzinnych i przeciwdziałaniem współuzależnieniu. Okres rehabilitacji trwa średnio 6–12 miesięcy.

Dowiedz się więcej o terapii alkoholowej na stronie: https://dezyderata.com/leczenie-alkoholizmu/